Het vermoeide lijf dat slap om mijn vermoeide geest hangt smeekt om slaap maar de koppige geest is te sterk en wil niet toegeven aan het zeurende zagen van het vlees en de pezen en het oude perkamenten vel dat je krijgt van de zee en het zout en het zand en de wind en de zon.
Daarna zweeg ik lang en sprak ik tegen niemand.
Er luisterde toch niemand.
Want ik was alleen.
Ik wou mijn geest laten slapen en daarmee mijn lijf. De zon was verdwenen en het duister ademde het laatste licht in de zwarte longen.
Slaap.
Ik wou slapen. Ik lag op het stand. In het zand.
En de wind was kil. En de nacht was lang.
De foto's boven het verhaal en in de afbeelding galerij hieronder zijn uit eigen collectie.
Wil je meer verhalen lezen van Rik Vera? Dat kan hier. Rik Vera zijn verbeeldende verhalen worden begeleid met foto's van gastfotografen. Heb jij ook een verhaal of gedicht of maak jij ook bijzondere foto's neem dan contact op! Of wordt Ambassadeur op Facebook!
Vind je het verhaal leuk en de foto's mooi, deel dan het verhaal in de diverse sociale media.
