Er zijn geen mensen in de kamer. Behalve ik.
De kamer is leeg en het is er stil. Er valt amper ligt in de kamer en de schaduwen zijn er dik als stroop.
De kamer staat vol voorwerpen. Het is er niet stil, merk ik nu ik er aan wen.
Boven de haard die leeg is en donker en die zacht tocht, staat een indrukwekkende ivoorwitte klok die plechtig de tijd wegtikt.
Het statige tikken vult de ruimte als de zon aan een heldere zomerhemel en het brandt de stilte weg en breekt mijn hoofd en wrikt zich naar binnen waar mijn tijd wou vertragen en stil staan, op de duur. Ik ben de maan.
Buiten ruist de Zee, weet ik. Ik heb op het strand gewandeld en Meisje was er ook. We dachten dat er geen tijd was en toen was het tijd om afscheid te nemen en wandelde ze tegen de oranje zon in over het water naar de horizon. Haar voeten raakten het water niet en ik kon de vleugels zien die vanaf haar schouderbladen bijna onzichtbaar glinsterden in de het dikke lage licht. Ik wou haar achterna, maar het water was koud en zwaar en ik gaf het op. Ze keek niet om en verdween. En het donker kwam.
Achter de dijk die het lage land moet beschermen tegen de woeste Zee, als ze ongenadig stormt en tegen de kust beukt, liep ik de kleine stad in. Het was schemerdonker en de huizen waren hoog en hoekig. De straten waren verlaten en mijn stappen weerkaatsten tegen de stenen gevels. Hier en daar ontstaken mensen licht in huis en gele ramen en lichte schaduwen speelden op de bolle straatstenen.
Hier was ik binnengeslopen. De witte hoge deur stond open en in de donkere gang opende ik de eerste deur aan mijn rechterzijde. Ik weet niet waarom.
Op Zee hoor ik de hoorn van een boot. Ik weet dat het licht van de vuurtoren nu over het water tuurt. Draaiend. Speurend. Leidend. Lokkend.
Achter de horizon slaapt ze. Bij de Zon en de wezens van de Zee en mijn slepende gedachten en vage dromen. De klok tikt de tijd weg. Straks wordt het middernacht en kantelt de dag in een andere en steel ik de uren van de nacht. In de kamer tikt de klok de tijd tot stilstand.
De foto's boven het verhaal en in de afbeelding galerij zijn uit eigen collectie. Natuurlijk kun je 'De Zee Kust' volgen op twitter of Ambassadeur worden op Facebook.
Wil je meer verhalen lezen van Rik Vera? Dat kan hier. Rik Vera zijn verbeeldende verhalen worden begeleid met foto's van gastfotografen. Heb jij ook een verhaal of gedicht of maak jij ook bijzondere foto's neem dan contact op!
Vind je het verhaal leuk en de foto's mooi, deel dan het verhaal in de diverse sociale media.