Ze zweeft niet weg. Haar vleugels blijven dicht geplooid. Niemand droomt haar. Ik schrijf over haar.
Hoe ze langs het water zit.
De wolkjes in de hemel zijn lichtgrijs onderin en daarna rozig en vaalwit bovenaan en ze lijken zacht en warm. Ik bedenk ze.
Een aalscholver staat roerloos een paar meter verder op een staak, de vleugels open. Stil Meisje is ook als een beeld van wit marmer bevroren in mijn woorden.
Wie dichterbij zou komen zou haar tranen zien.
Ze wacht op mij, maar ik ga niet tot bij de zee vandaag. Het is het einde van de zomer en ik mijd haar droeve blik en de pijn in haar hart en zoek de luwte van mijn schrijven. Ik help de boeren in het achterland en slaap 's nachts in de dorpen en sluip niet naar buiten om er in de polder te zwerven en in de donkere duinen te zitten.
De zomer glijdt voorbij en de tijd wacht. En wacht niet. De woorden die ik schrijf weven een web van zinnen die ik niet veranderen kan.
De zee is een spiegel vandaag.
De foto boven het verhaal en in de afbeelding galerij zijn gemaakt door fotocreateur Jasper Pouwelsen uit Domburg. Jasper is te volgen op twitter en heeft een eigen website, waar hij zijn werken toont.
