DE ZEE KUST

Het is een heftig licht in het duister.
Je huid brandt om dan te genezen om opnieuw te branden.
Het leven rijmt zinnen die stinken naar de vette rook die opstijgt als je aardappelschillen brandt.
Ik ruik overkokende melk.

Het helmgras is groen als kinderen die verdwalen en het drijft als stug wrakhout op de trage golven van zuchtende duinen die het achterland in sluipen. De wind weeft woorden door het duingras: rafelig canvas van fluisterend roest.
Onder een helle en blauwe stolp‎ sluipen duinen en groeit helmgras. In de hemel heeft iemand snel en slordig verfstrepen wit getrokken van te dikke en droge verf op te ruw canvas met een te harde borstel. Varkenshaar.

Betonnen jungle.
Waarop jagen we vandaag?
De kogel is onderweg. De kinderen zingen en ik zet me schrap. Een donker oerwoud. 

Het strand is breed en leeg. De wind jaagt een dunne jurk van fijn stof over het donkere canvas van‎ zand. 
Het strand is hard als van steen en als ik er over wandel laat ik geen sporen na.

Ik lees de wolken. Ik tel ze niet.
De wolken spreken in stilte.
Ze worden geschreven op de lijn van de horizon en daarna drijven ze traag naar het strand en hun schaduw glijdt mee over het water dat loom is als een panter die volgevreten ligt te slapen.

Ik ben.
Ik ben op zoek. Ik ben op zoek naar woorden.
Niet de woorden. Die zijn er niet.

‎"Wie ben ik", vraagt ze en haar stem klinkt als een zacht potlood dat letters schrijft op handgeschept papier.
Ik kijk op en kijk haar aan.

‎De wereld is grijs. Vandaag is die grijs, zegt u, en morgen is er weer zon, of overmorgen. Dat komt omdat u mens bent. Ik ben een jongen die aan Zee woont in de duinen en voor mij is de wereld wat die is. Hier en nu. De wereld is grijs.

Razernij slaapt stil in mijn armen en 
Ik sluit de ogen met suikerspin 
Vermaal mijn stenen denken en 
Zet er koffie die smaakt naar 
Ademloos kijken en het blauw van 
De trage stroom