DE ZEE KUST

Zij spreekt tegen de hemel. 
De wolken zijn gehaast vandaag en de wind geselt ze open tot dunne flarden ongesponnen katoen en stompe scherven van de blauwe stolp laten de stekende spelden van de zon ontsnappen en op haar huid prikken. 

Een beeld. 
Iemand slaat het hoofd tegen de muur en keer op keer slaan de paarden op hol en vertrappelen ze het scheldende licht.
Een tornado van kindergeluiden. Pratend zingen. Een vergeten drama. 
Katten in bomen.
Meer is minder.

Vraag naar eenzaamheid.
Aan deze zijde. En de andere. Je roept me. Je bent alleen, zeg ik.
Ik ben alleen zeg jij. Ik ben alleen zeg ik. Zo hard. Ik ken mezelf niet.
Leegte.

Ze is een meisje.
Ze komt nergens vandaan en gaat nergens heen.
Ze heeft een naam. Iemand fluistert haar naam en iemand luistert en het is goed zo.
De wind waait strak vanuit het Zuiden en brengt lavendel en tijm en warmte. De zee wiegt zichzelf in slaap en haar dromen zijn dunne wolken. 

"Raak je dan nooit uitgeschreven, Schrijver van de Zee? Je schrijft over de zee, de wolken, de golven, de wind, het strand, de duinen, het helmgras, je hut, je verweerde tafel, je schrijven... Raken die woorden dan nooit op?" 

Meisje zit bij de zee.
Wie haar zo zou zien zitten in de vroege zon van de late zomer, in haar witte jurk bij de lichtblauwe spiegel van de lome zee, zou denken dat ze een droombeeld is. Zo dadelijk ontplooit ze haar doorschijnende vleugels, zou je denken, en zweeft ze geluidloos weg.
Niemand ziet haar.

De kleur van een vlag 
is de kleur 
in de kleurloze wind is die 
van het paard en haar jurk en het water 
is blauw verdoven 

Ik ben ver weg en kijk en ver weg ben ik. 
Ik zie mezelf. 
Ik staar mezelf aan en probeer me niet te raken. 
Uit de hemel dalen flikkerende sterren met een staart van dunne witte rook. Scherven.‎

Mijn leven, 
Zegt zij. 
Jouw leven, zegt zij. 

En het onze. 
De stroom stuwt naar Zee. 
Het water bloedt kil. 

De zee is mild vandaag. Haar golven mompelen stille gebeden zoals oude vrouwtjes die donker gesluierd in het licht van honderden kaarsen in kleine besloten kerkjes in het Zuiden zich prevelend richten tot een Madonna in een erker. 
De golven bulderen vandaag niet als dronken brallende mannen na een gewonnen voetbalwedstrijd.