DE ZEE KUST

Met woorden kan ik de Zee beschrijven, dacht ik zittend op het strand.
Met woorden kan ik de Zee beschrijven en dus bedwingen.

Dacht ik.
Zittend op het strand. 

Ik.... Sta wankel op mijn benen en mijn mond smaakt naar oogbollen en 17 zijn en mijn hart is iets ouder en ik denk na, zoek een hand om te raken ergens in de schaduw van de dagen en de warme omhelzing van een uitgesproken gedachte en de slagroom van het bestaan en knotwilgen langs grachten en grijze regen en de akkers waar de maïs stond en alles is een spel en de regels staan geschreven ergens waar ik ze niet vinden kan zonder de ogen uit mijn mond te halen. 

"Waarom de Zee?"
Dichter spreekt. Dichter zegt. Dichter spreekt. Dichter ademt woorden. Dichter stelt geen vraag. Het is regen. Regenen.
"Waarom de Zee? De Noordzee."

Ik zit voor mijn hut en de zon nestelt zich als gloeiende houtskool in de duinen en schroeit mijn huid. Zweetdruppels zoeken hun weg langs de groeven in mijn stroeve huid die plooit en kraakt langs mijn ogen en mijn mond.
Ik zie het 's ochtends in de verweerde spiegel en daarom scheer ik me niet en kam ik mijn haar niet. Het doet er niet toe.

De wolken botsen en schuiven over elkaar en smelten tot een dikke vette grijze pap die ondersteboven boven duinen hangt en het duingras dat net nog rossig gloeide in de laatste zon van september.

Wat zoek je? Fluistert Zij en als ik zacht vertel dat ik niets zoek dat ik nog niet gevonden heb zwijgt ze en mijn woorden verwaaien over de duinen de polders in waar mensen wonen en de akkers ploegen en graan planten en slapen in het donker. 

Zand. 
Zandstrandgeel.
We zitten er. Hand in hand en onzichtbaar voor wie ons droomt en dromend van gisteren en vandaag en morgen en daarna slapen we als de Zee.

Mijn hut krijgt vorm. Ik vind drijfhout. Planken die sneeuwgrijs zijn en naar zout ruiken. Takken die gezandstraald lijken door Noorderwinden. Soms zie ik voetsporen in de duinen en liggen er planken en nagels. Een hamer. Zwaar. En een roestige zaag. Iemand is me goed gezind. 

Zee en zen en ze schrijft me haar verhaal in lange zinnen die kronkelen en die open barsten op het eind in koortsig beelden van vroeger en nu en morgen en ik lees ze met de voeten in het kille water en het hoofd in de strakke wind en lege handen en ik probeer de poriën van mijn binnenste ik te openen en spreid de armen en wacht.